Een Warm Welkom
De man op het kerkhof wijst op mijn opengeslagen laptop. Ik verwacht een kritische opmerking: mailen op een bankje tussen de doden, dat is natuurlijk wat onbeleefd. Maar ook erg rustig. Het gaat de man om iets anders. Namelijk de overeenkomst tussen een dodenakker en het web.
'Want elke site', zegt hij, 'is een monumentje dat blijft staan zolang iemand betaalt. En zoals een zerk overgroeid raakt met wingerd en mos, zo verouderen vergeten webstekken met elke gemiste update.' Waar de man naartoe wil? Naar een overleden vriend, wiens website hij al sinds drie jaar plaatsvervangend in de lucht houdt. 'En ik verander er niks aan. Helemaal niks. Voeg er alleen ieder jaar een paar regels reactie aan toe. Bij wijze van bloemetje.' Bezoekers komen er al lang niet meer, en daarom komt hij af en toe ook hier, met een echt bosje om op het graf te leggen.
De man loopt door. En ik moet denken aan een paar antieke zerken die ik zopas nog in leven zag. Ja dat kan. Dat was op een begraafplaats ten noorden van Dublin. Twee stenen naast elkaar: een beetje agressief echtpaar. Mocht je niet achterlangs lopen, want ze zouden wel eens op je kunnen vallen. Dat zal je niet hebben met webstekken. Maar die verdwijnen dan ook sneller dan graven, hebben niet echt een voet in de aarde. Ze zijn als een buslijn die zomaar kan worden geschrapt, terwijl een opgeheven treintraject nog jarenlang sporen achterlaat.
Dus ik kan wel een foto plaatsen van de steen hieronder en daarmee 'Eeuwigdurend Onderhoud' op deze site beitelen: maar dat is onzin. Nog grotere flauwekul dan de tekst op de zerk zelf, die intussen al spontaan is gebarsten.
Ergens wel ontroerend, dat soort ijdelheid over de grens van de dood heen. Meer daarover in onderstaand artikel uit 1997, waarin ik de houdbaarheid van ons stoffelijk overschot onderzoek, en onder anderen funerair historicus Cees van Raak desgevraagd bevestigt: