NS-Huisvlijt

Het plaatje boven is een op de valreep betrapte zeldzaamheid. Het gaat over improvisatie en imperfectie. Dit lijkt een gewone, ouderwetse flap-kast op het perron, maar kijk eens goed.

Hier is iemand namens de spoorwegen op een trappetje geklommen met een dikke viltstift tussen de tanden, om daarboven heel geconcentreerd ‘Amsterdam Centraal’ te spellen. Bij iedere letter luid roepend naar de collega beneden aan de trap: ‘Kun je ’t lezen?’ Misschien vonden ze het een pokkenkarweitje. Maar het is ook ontroerend.

Dit soort NS-huisvlijt zag je de afgelopen jaren op meer stations, ik denk omdat de kasten eruit gingen en kapotte flappen niet meer werden vervangen. Nu zijn de mechanische kasten allemaal weg, ingewisseld voor digitale schermen. Waarop je niks kan beginnen met een viltstift. Nederland is weer een stukje gladder geworden, gelikter. Hoewel, lees hier waarom dat misschien wel meevalt.

Zou iemand een geluidsopname hebben gemaakt van het geratel van die laatste flap-kasten? Stom, niet aan gedacht. Die opname hoort beslist thuis in het Museum voor Verdwenen Geluiden.